ΚΕΙΜΕΝΟ: ΠΑΝΟΣ ΒΟΓΙΑΤΖΗΣ
«Tι είναι ο άνθρωπος….;;», «Κρίμα σ αυτόν που έφυγε αλλά ηρέμησε…» μερικές από τις πολύ κοινότοπες εκφράσεις που σίγουρα θα ακούσεις σε μια κηδεία!
Μια δύσκολη κατάσταση στεναχώριας και θλίψης που όμως διαφαίνεται περίτρανα το πόσο γαμάτος λαός είμαστε, σημειωτέον δεν είμαι ΟΥΤΕ εθνικιστής και ΟΥΤΕ χρυσαυγίτης, απλά γουστάρω που είμαι Έλληνας κάτι τέτοιες στιγμές μόνο και μόνο για τον τρόπο που το βιώνουμε όλο αυτό.
Και θα σταθώ μόνο στην ημέρα της κηδείας, χωρίς τις λεπτομέρειες της προετοιμασίας.
Αυτή η γοητευτική παράνοια ξεκινάει νωρίς από στο σπίτι όταν αρχίζεις να ντύνεσαι. … «Τι;; Όχι με τζην… ένα καλό πουκάμισο με καλό παντελόνι να φορέσεις», γκαρίζει η Ελληνίδα μάνα, αν κιόλας ανήκεις στο σόι του εκλιπόντος πρέπει να ντυθείς στην πένα.
Αντιλήψεις περασμένων αιώνων που σε εκνευρίζουν τόσο πολύ λες και ο «ταξιδευτής» ενδιαφέρεται τι θα φορέσεις και όχι γι αυτό που πραγματικά νιώθεις για εκείνον. Τελικά ντύνεσαι γαμπρός έτσι για να μη στεναχωρήσεις, κι άλλο, την αγαπημένη σου μαμά.
Φτάνεις στην εκκλησία…. κλάματα, θλίψη, στεναχώρια , μαυροφορεμένες φιγούρες, άλλοι καλοντυμένοι λες και είσαι σε γάμο και το πιο περίεργο μια απίστευτη ενέργεια μες στο χώρο.
Μια απίστευτη αύρα και παρά τα σούσουρα μια τρομερή γαλήνη, σα να έχει σταματήσει ο χρόνος…
Γύρω σου γυναίκες με χαρτομάντιλα στο χέρι, όλες με μαύρα, σιγοκλαίνε και μουρμουρίζουνε προσπαθώντας να δώσουν δύναμη στην οικογένεια.
Και εκεί ξεκινάει η μαγεία…
Άνθρωποι με διαφορετικές συνήθειες και ενδιαφέροντα που υπό φυσιολογικές συνθήκες ούτε ένα καφέ δε θα έπιναν, τώρα γίνονται ένα!
Μια ενέργεια, ένα σώμα, ένας αναστεναγμός, μια κοινότοπη κουβέντα.
Πιο πέρα στην είσοδο της εκκλησίας και ακριβώς απέξω μικρά - μικρά πηγαδάκια κυρίως με κουστουμάτους άντρες που συζητάνε και ψιλό- γελάνε.
-Κεντρικό τους θέμα ;
Τίποτα το συγκεκριμένο… πολιτική, οικονομία ( «Ρε που οδεύει αυτή η χώρα;» ) ίσως ακόμα και αθλητικά, αλλά κάπου μέσα σ’ αυτές τις κουβέντες θα ξεκλέψουν χρόνο για να μνημονεύσουν αυτόν που έφυγε.
Λόγια με μια παιδιάστικη στεναχώρια αλλά και μια σκληρότητα, γιατί στο κάτω-κάτω άντρες είναι.
Η λειτουργία τελειώνει.
Πας να σφίξεις το χέρι των ατόμων της οικογένειας και αμήχανα ψελλίζεις 2-3 λόγια.
Και μετά έρχεται η διαδικασία της ταφής, η πιο οδυνηρή φάση.
Βλέπεις κόσμο να προχωράει αργά και βασανιστικά προς το μικρό κομμάτι γης που αναλογεί στο άτομο που έφυγε.
Στη διαδρομή ένα κύμα απόκοσμης θλίψης…
Γιοί να κρατάνε τις μανάδες τους, αγκαλιασμένοι, βουρκωμένοι άνθρωποι με λίγα λουλούδια στο χέρι και πάλι το ίδιο φαινόμενο….. «Μετάδοση» δύναμης ο ένας στον άλλο.
Τελευταία λεπτά ταφής... ανοίγει το καπάκι… ο χρόνος πάλι σταματά… αναφιλητά… η ωμή πραγματικότητα.
Ναι έφυγε(!) αλλά ξαφνικά μια άρνηση.
Οι πολύ κοντινοί ορμούν στο φέρετρο και αρχίζουν να βάζουν περίεργα πράγματα μέσα. Τρελαθήκανε τελείως; Μια τράπουλα, ένα μπουκάλι νερό, γυαλιά μυωπίας, ένα στυλό. «Πάρ΄το μαζί σου, θα σου χρειαστεί», «Να ορίστε να μην το ψάχνεις» ….. Τρέλα ή ανάγκη όλων μας να ξέρουμε ότι όταν φεύγουμε από τον μάταιο τούτο κόσμο υπάρχει συνέχεια;
Αχ! Ελληνάρες αγαπημένοι που ακόμα και τον θάνατο τον βλέπετε με έναν ρομαντισμό, για τους όποιους λόγους.
Τελευταία φάση, ο καφές της παρηγοριάς. Οι καλύτεροι καφέδες παρηγοριάς είναι αυτοί που γίνονται στα σπίτια. Εκεί γίνονται τα πιο ωραία. Αφού περάσει η πρώτη ώρα που όλοι είναι μουδιασμένοι ξεκινάει το καλό. Ευκαιρία για κους κους!!!!
Τα σόγια σχολιάζουν τα άλλα σόγια ή βρίσκουν ευκαιρία να σχολιάσουν το μαύρο πρόβατο της φαμίλιας. Λίγοι κλαίνε ακόμα. Όχι γιατί ξέχασαν το λόγο που βρίσκονται εκεί αλλά γιατί ξέρουν, νιώθουν ότι αυτός που βλέπει από πάνω χαίρεται να βλέπει το σπίτι του γεμάτο και τα αγαπημένα πρόσωπα να είναι, κάπως, καλά.
Η εξώπορτα ανοιχτή, μπαινοβγαίνει κόσμος λες και έχουμε γιορτή.
Μετά από 3-4 ώρες φασαρία ακούγεται σε όλο τον τετράγωνο.
Πάρτι ; Γάμος ; Βάφτιση; Πήρε κάποιος πτυχίο ; Όχι κηδεία. WTF;
Προς το τέλος τα μέλη της οικογένειας έχουν μαζευτεί σε ένα τραπέζι. Χαμένα βλέμματα αλλά όχι πια δάκρυα. Ανέκδοτες ιστορίες, χαζό- μυστικά που λίγοι ήξεραν , highlights από τη ζωή του αγαπημένου τους.
Μια γκριμάτσα , που μπορεί να είναι ένα άχαρο χαμόγελο, και ίσως τα μάγουλα προς στιγμή να είναι βρεγμένα. Ο πόνος δεν είναι τόσο έντονος και μέσα σου νιώθεις μια γλύκα. Κοιτάς τα άτομα γύρω σου και νιώθεις μια απέραντη αγάπη. Φοβάσαι για τα άτομα που έχεις γύρω σου μήπως πάθουν κάτι ή μπαίνεις στη διαδικασία να σκεφτείς τι θα γίνει αν χάσεις κάποιον πάρα πολύ δικό σου άνθρωπο.
Οδηγείς για να γυρίσεις σπίτι σου. Δεν νιώθεις ότι έχασες κάτι, αλλά ότι πήρες κάτι μαζί σου. Ακόμα και μην ήταν τίποτα για σένα αυτός που έφυγε, πήρες κάτι. Είδες, παρατήρησες, ένιωσες ένα σφίξιμο. Αποκαλύφθηκε μπροστά σου αυτό το μεγαλείο. Οι Έλληνες δεν το βάζουν κάτω ακόμα και στην απώλεια. Θες από ρομαντισμό, από ελπίδα, από ρεαλισμό, από αλληλεγγύη για τον δίπλα; Ούτε και εγώ ξέρω…. Τι περίεργος λαός είμαστε ….. SO FUCKING PROUD TO BE GREEK!!!!
