-Πόσο μίσος, πόνο, δυστυχία, ανασφάλεια και κακία μπορεί να κρύβει μέσα του ένας άνθρωπος;
Μεγάλη, αστείρευτη, ατελείωτη και ατέρμονη.
Τόση που να τον οδηγήσει να κάνει έναν συνάνθρωπο του να βασανίζεται για τις ιδιαιτερότητες ,τις αδυναμίες και τον χαμηλών τόνων χαρακτήρα του.
Για το θάρρος που δεν βρήκε πότε να μιλήσει και άφησε το «είναι» του ανυπεράσπιστο μπροστά στη θλιβερή συμπεριφορά των μικρόψυχων και μαυρόψυχων κορακιών που είναι ντυμένοι με ανθρώπινη σάρκα.
Και ήθελα να ξέρα και να μπορούσα να καταλάβω ποια είναι η ικανοποίηση που αντλεί μια θλιβερή ύπαρξη κάνοντας μια άλλη να νιώθει πόνο, φόβο και αβεβαιότητα;
Νιώθουν και εκείνοι έτσι και θέλουν να το μεταφέρουν και σε άλλους ή είναι τόσο θλιβεροί και κακοί από τη φύση τους;
Και γιατί κλείνουμε τα ματιά μας εμείς οι υπόλοιποι;
Γιατί ενώ μας δόθηκε απλόχερα η αίσθηση της όρασης, επιλέγουμε να το παίζουμε αόμματοι;
Γιατί έχουμε τόσο άσχημες και επιφανειακές ψυχές;
-Πως μπορούμε να ανεχόμαστε την αδικία διπλά μας;
Μα δεν το χωράει ο νους μου πως μπορούμε να βλέπουμε παιδιά να υποφέρουν και να μένουμε αδρανείς(!)
-Πως γίνεται να έχουμε ανοχή;
Λυπάμαι, αλήθεια σας λέω, λυπάμαι για λογαριασμό μας.
Και κοιτώντας έξω έναν ήλιο φωτεινό, λυπάμαι ακόμα πιο πολύ που ούτε αυτός ο έρμος δεν μπορεί να ζεστάνει τις καρδιές κάποιων ανθρώπων, παρά μόνο τους εξοργίζει ακόμα περισσότερο και θέλουν να τον κρύψουν και να τον θάψουν.
Θέλουν μόνο το σκοτάδι και μόνο αυτό λατρεύουν γιατί εκεί δεν φαίνονται, εκεί νομίζουν πως κρύβουν τις αδυναμίες και τα ελάττωμα τους.
Νομίζουν πως το σκοτάδι τους καλύπτει τα κενά.
Νομίζουν πως το σκοτάδι μας εμποδίζει να τους δούμε πραγματικά.
Άλλα μέσα στο σκοτάδι υπάρχουν σπιθαμές φωτός που μας δείχνουν το έρεβος της ψυχής τους και το πόσο πιο αδύναμοι είναι οι ίδιοι.
Ανθρωπάρια χαμένα στα δικά τους προβλήματα και αδύναμα να τα λύσουν προσπαθούν να εκτονωθούν και να λάβουν κάποιου είδους λύτρωση κάνοντας τους άλλους να υποφέρουν.
Κι αυτοί οι άνθρωποι δημιουργούνται από άλλους ανίκανους ανθρώπους να δημιουργήσουν οικογένεια και φέρνουν στον κόσμο νέες ζωές που τις περισσότερες φορές είναι καταδικασμένες να γίνουν «τέρατα».
Κοινωνίες, πόλεις, νομοί και κανόνες δημιουργούν σαν μηχανές μαζικής παραγωγής τέρατα με ανθρωπινή μορφή που μεγαλώνοντας παραμονεύουν ακονίζοντας τα νύχια τους με σκοπό να κατασπαράξουν πλάσματα που δεν έχουν τη δύναμη να πατήσουν γερά στα πόδια τους.
Προσπαθώντας όμως να φτάσω σε ένα συμπέρασμα οφείλω να ομολογήσω πως θύτες και θύματα είναι αδύναμοι έχοντας όμως πιθανότητες να σωθούν και οι δυο.
Μα όσο ο ένας δε βοηθάει τον άλλο αυτό θα είναι αδύνατο.
Όσο εμείς οι τρίτοι είμαστε παθητικοί, ο φαύλος κύκλος θα συνεχίζει να είναι ατέρμονος.
Και κάπως έτσι οι «Κυριακές» θα συνεχίσουν στην αιωνιότητα να είναι μελαγχολικές κι αυτό γιατί είμαστε μικρές θλιβερές υπάρξεις και το αποδεικνύουμε καθημερινά με τη συμπεριφορά μας.
Τα φιλιά μου, την συμπαράσταση μου, τις σκέψεις μου και την αγάπη μου,
Δήμητρα Σκλαβούνη
ΥΓ1: Τα συλληπτήρια μου στην οικογένεια του Βαγγέλη Γιακουμάκη
ΥΓ2: Αν αντιμετωπίζετε προβλήματα με ακραίες συμπεριφορές ανθρώπων πατήστε εδώ ή αν έχετε παρατηρήσει ότι κάποιος ταλαιπωρείται από τέτοιου είδους συμπεριφορές σπεύσετε να βοηθήσετε.
ΥΓ3: Όλοι έχουμε μέσα μας κρυμμένα χαρακτηριστικά όπως είναι η δύναμη, η θέληση και το θάρρος απλά κάποιοι πρέπει να παλέψουν λίγο παραπάνω για να τα βγάλουν στην επιφάνεια! Ας το κάνετε λοιπόν και ας μην αφήσετε πότε και κανέναν να σας αποδείξει το αντίθετο.
ΥΓ4: Όσο δεν μαθαίνουμε η ιστορία θα επαναλαμβάνεται βλέπε Άλεξ, βλέπε Βαγγέλη. Ας ΜΗΝ ΞΕΧΑΣΟΥΜΕ αυτή τη φορά και ας θυμόμαστε το συγκεκριμένο πρόβλημα κάθε μέρα και μέχρι να πάψει να υπάρχει!
