Ανεκπλήρωτε ερωτά μου, θα σε φωνάζω Αρμαγεδών

Έπειτα από απαίτηση του κοινού, αποφάσισα να ασχοληθώ με τους ανεκπλήρωτους έρωτες, όποτε … voilà (!)

Αχ (!) αυτοί οι έρωτες . Όταν σε «χτυπήσουν» με το βέλος τους, είναι σα να δημιουργείται μια  μεγάλη αστάθεια της πραγματικότητας σου. Πώς να στο εξηγήσω;  Είναι όπως ακριβώς  δημιουργείται ένας  τυφώνας . Συνήθως, προηγείται μια ξαφνική αστάθεια της ατμόσφαιρας, μια ύπαρξη πολύ θερμού αλλά και υγρού αέρα και μετά το χάος.

Έτσι είναι αυτοί οι έρωτες, σαν τυφώνας δυνατός και ανελέητος.

Αχ (!) αυτός ο έρωτας, αλλάζει τις ισορροπίες σου, δημιουργώντας μια αστάθεια, μια ανυπομονησία, έναν αδιάκοπο ενθουσιασμό. Τόσο έντονα συναισθήματα που δεν μπορούν να χαρακτηριστούν κάτι λιγότερο από υπερβολικά.

Είναι που ξαφνικά αναστατώνεται το είναι σου, το αίμα σου βράζει τόσο, όσο χρειάζεται για να στείλει σήμα στον εγκέφαλο,  κι αυτός με τη σειρά του να ενεργοποιήσει κάθε κύτταρο του οργανισμού σου. Οι αισθήσεις σου είναι τόσο έντονες που θα έλεγε κανείς, ότι αρκεί μόνο ένα βλέμμα ως προς το αντικείμενο του πόθου σου για να θέσει όλο το κορμί σου  σε κατάσταση εκτατού ανάγκης.  

Μα ακριβώς αυτόν τον έρωτα, όταν τον βιώνεις  «μεθάς», «χάνεσαι» και δεν ξέρεις πώς να συγκρατήσεις τον εαυτό σου. Πώς να «συμμαζέψεις» τις σκέψεις σου, που «τρέχουν»  με ιλιγγιώδη ταχύτητα και στιγμιαία μέσα στη θολούρα σου,  σε τρομάζουν και λιγάκι.

Εκεί σ’ αυτή την αλλοπαρμένα ιδανική κατάσταση, έρχεται η συνειδητοποίηση. Η αλήθεια σου χτυπά την πόρτα. Δεν μπορείς να είσαι με τον άνθρωπό που τόσο ποθείς, με τον άνθρωπο που μόνο που τον κοιτάς είναι λες και σε καθίζουν σε ηλεκτρική καρέκλα κάνοντας σου απανωτά ερωτικά ηλεκτροσόκ. 

Το δράμα αρχίζει και μέρα με τη μέρα εξελίσσεται. Σε «τρώει». Είχες, ήδη, άλλωστε τόσο ιδανικά σκεφτεί το πόσο ταιριαστοί και πλασμένοι είστε ο ένας για τον άλλον. 

Γιατί λοιπόν, αρχαία πνεύματα του κακού δεν αφήνεται αυτόν τον έρωτα να δυναμώσει κι άλλο; Να ανθίσει και να γεμίσει τον κόσμο με την τόση έντονη και μαγική ενέργεια του;

Γιατί ;

Μα είναι άτιμη η απάντηση στο συγκεκριμένο «γιατί». Είναι απάντηση που δεν μας αρέσει, μας πληγώνει, μας «κόβει» τα φτερά, μας καταρρακώνει, μας ρίχνει στα πατώματα να καπνίζουμε σα φουγάρα και να ακούμε μελαγχολικές μουσικές ως τα ξημερώματα.

Μα ίσως είναι πιο λυτρωτική η συνειδητοποίηση, της συνειδητοποίησης, ότι τελικά οι ανεκπλήρωτοι έρωτες -μη ολοκληρωμένοι, πες του όπως θες, έρωτες - είναι διαολεμένα συμπαντικά δημιουργήματα που έχουν σκοπό να διατηρούν μια κατάσταση συναισθήματος στο ίδιο επίπεδο έντασης. 

Ακόμα πιο ανακουφιστικό είναι όταν αντιλαμβάνεσαι την αξία του ανεκπλήρωτου έρωτα. Όταν καταλαβαίνεις ότι μπορείς να διατηρήσεις στην εικονική σου γυάλινη σφαίρα  ένα όμορφο, λίγο τρελούτσικο, αλλά σίγουρα παθιασμένο συναίσθημα που πάντα θα σου δημιουργεί μια κάποια ευχάριστη ανατριχίλα.

Γιατί αν το καλοσκεφτείς, θα μπορούσες να είσαι στην πραγματικότητα,  έτσι όπως ξέρεις και σέβεσαι τον εαυτό σου, με έναν άνθρωπο που συνεχώς σου κάνει καψόνια; Ή ακόμα χειρότερα με έναν άνθρωπο που είναι με έναν άλλον άνθρωπο; Γιατί η πραγματικότητα είναι θλιβερή και σε καμία περίπτωση δεν μπορώ να πιστέψω ότι θα ήθελε κάποιος έναν άνθρωπο που πληγώνει παράλληλα δύο ανθρώπους και τολμά να μιλά για έρωτα και αγάπες. Κάνεις δε θα ήθελε έναν άνθρωπο που τη μια μέρα σε θέλει και την άλλη μέρα σε ξεχνάει. Έναν άνθρωπο που για κάποιο λόγο οδήγησε τον ερωτά σας, σε ανεκπλήρωτο  έρωτα.

Γι αυτό, καλύτερα που οι έρωτες αυτοί μένουν ανεκπλήρωτοι και δεν προχωράνε, αλλά διατηρούνται στην αιωνιότητα, εκεί στο πικ τους, ώστε να τους αναπολείς και να σκέφτεσαι, τι θα μπορούσε να είχε συμβεί,  αν τελικά καταλήγατε μαζί.

Ο ανεκπλήρωτος έρωτας τελικά δεν είναι απλά ένας τυφώνας, είναι περισσότερο σαν ένας  Αρμαγεδών που πλησιάζει τόσο κοντά έως και ξυστά το θύμα του «απειλώντας» το, ότι από στιγμή σε στιγμή θα «σκάσει». Μια παρολίγο ολέθρια κατάσταση που το μέγεθος της καταστροφής που μπορεί να φέρει, ίσως και να είναι ανεπανόρθωτο. 

Όποτε καλέ μου ερωτοχτυπημένε μη στεναχωριέσαι, τέτοιους έρωτες τι να τους κάνεις; Απλά τους θυμάσαι με μια κάποια παθιασμένη  νοσταλγία. Οι αληθινοί έρωτες όμως, οι έρωτες αγάπης, όπως προσωπικά τους χαρακτηρίζω, είναι και οι καλύτεροι. Οι πιο ουσιαστικοί και αυτοί που σε γεμίζουν τόσο όσο να μη χωράει στο μυαλό σου δεύτερη σκέψη για εκείνον τον κάποιο ανεκπλήρωτο έρωτα.

Έτσι κι αλλιώς είναι ανεκπλήρωτοι για κάποιον λόγο και σε κάθε περίπτωση είμαι πρόθυμη να πιστέψω σε πιθανές εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον κανόνα, αλλά άμα είναι εξαιρέσεις, πως άραγε μπορούν να επιβεβαιώσουν αυτόν τον συγκεκριμένο κανόνα;

Φιλιά και αγάπη, 

Δήμητρα Σκλαβούνη

 

ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ Σ' ΑΓΑΠΩ

Αγαπώ το Φθινόπωρο. Είναι μια εποχή που σε βρίσκει χορτάτο από όμορφες καλοκαιρινές εμπειρίες και συνήθως με φορτισμένες μπαταρίες. Είναι η εποχή που τα χρώματα της φύσης γίνονται ζεστά και τα δέντρα μοιάζουν με ζωγραφιές που η βάση τους είναι οι πορτοκαλοκίτρινες παστέλ αποχρώσεις. Λίγο πριν τα φύλλα πέσουν, σκεπάζοντας τη γη λες και θέλουν να την προστατέψουν, να την «αγκαλιάσουν» και να την προφυλάξουν από τα όσα την περιμένουν.

Αγαπώ το Φθινόπωρο γι’ αυτή την αίσθηση που σου δημιουργεί και σε ωθεί σε ξεκινήματα. Όνειρα, καινούριους στόχους και θέλω που κινητοποιούν την λίγο ανέμελη και τεμπέλικη, από το καλοκαίρι, ύπαρξη σου να συντονιστεί και να εναρμονιστεί με τους νέους σκοπούς της. Είναι που ασυναίσθητα σου φέρνει μια ισορροπία που χωρίς απαραίτητα να την έχεις ζητήσει, την έχεις ανάγκη.

Αγαπώ το Φθινόπωρο γιατί μου θυμίζει πόσο πολύτιμος είναι ο χρόνος. Ο χρόνος που σε φτάνει στην πιο ιδανική και υπέρτατη στιγμή της ύπαρξης σου και είναι ο ίδιος που έρχεται να σε αποκαθηλώσει και να σε ρίξει πιο κάτω από εκεί που είχες φανταστεί. Σου θυμίζει (!) το όμορφο και προειδοποιητικό Φθινόπωρο να αγαπάς και να ζεις το κάθε δευτερόλεπτο με πάθος και αγάπη.

Αγαπώ το Φθινόπωρο για τις πρώτες σπιτογατίσιες μαζώξεις παρέα με αγαπημένες φάτσες συνοδεία φαγητού και αλκοόλ. Το αγαπώ για τις όμορφες βόλτες που μπορείς να κάνεις απολαμβάνοντας τον φθινοπωρινό ήλιο να «χαρίζει» την  υπέροχη λάμψη του, ομορφαίνοντας ακόμα και το μουντό τοπίο της πόλης.

Αγαπώ το Φθινόπωρο και έχω ήδη αρχίσει να ερωτεύομαι το συγκεκριμένο που είναι μόλις στην αρχή του γιατί είναι κομβικό  -θα το δείτε-  για χίλιους λόγους , ένας εκ των οποίων είναι ότι θα μου φέρει πίσω αγαπημένους φίλους.

Αγαπώ το Φθινόπωρο και δεν μπορώ, αλλά ούτε και χρειάζεται νομίζω να δώσω παραπάνω εξηγήσεις  για την αγάπη μου αυτή.  Αλλά έτσι κι αλλιώς την αγάπη σου πολλές φορές δεν μπορείς να την εξηγήσεις, έτσι δεν είναι;  Είτε γιατί τα λόγια και οι λέξεις είναι άχαρες να περιγράψουν την σπουδαιότητα και τη μαγεία των συναισθημάτων είτε γιατί πολύ απλά μερικές φορές η αγάπη είναι ανεξήγητη. Απλά αγαπάς γιατί το αισθάνεσαι σωστό, όμορφο και αναζωογονητικό να αγαπάς.

Καλό Φθινόπωρο και καλή σεζόν σε όλους.

Φιλιά και αγάπη Δ.Σ 💖