Κοιτά να δεις τι ήρθε στο αλλόκοτο
μυαλό μου βράδυ Πέμπτης να σου πω, έτσι γιατί μου την έδωσε και είχα και καιρό.
Θα μπω στο θέμα χωρίς πολλές
περιστροφές, πάρε βαθιά ανάσα, βάλε να πιεις το αλκοόλ που σε ευχαριστεί και διάβασε.
Η αλήθεια είναι πως μια βόλτα
στη φύση μπορεί πραγματικά να σε ηρεμήσει. Αναπνέεις καθαρό αέρα, απολαμβάνεις
τη μουσικότητα από το θρόισμα των φύλλων, τις συντονισμένες μελωδίες των πουλιών
και γαληνεύεις με το πράσινο χρώμα που επικρατεί
και που «χάνεται» κάπου στις απαλές γαλάζιες αποχρώσεις του ουρανού.
Η εσωτερική γαλήνη έχει αγγίξει
το ζενίθ της και πιστεύεις πως θα μπορούσες για πάντα να συνυπάρξεις αρμονικά
με την κατάσταση αυτή και πως δε θες κάτι άλλο παρά αυτή την όμορφη στιγμή να
την κρατήσεις για πάντα.
Αλλά τα μονοπάτια που συναντάς
μπροστά σου είναι πολλά για να κάτσεις σε μια υπέροχη μεν, αλλά στάσιμη και ελεγχόμενη
κατάσταση. Και είναι όλα τόσο διαφορετικά που μεγάλο μπέρδεμα σου δημιουργούν
και το μυαλό σου θολώνει, σαστίζει και η καρδιά σου βιώνει μεγάλη αναταραχή για
το τι να διαλέξει.
Και εσύ είσαι εκεί σαν σε
γραμμή εκκίνησης με πληθώρα επιλόγων μπροστά σου έτοιμος να «τρέξεις» και να
δεις όλη εκείνη την ανεξερεύνητη ομορφιά που «ανοίγεται» στα έκπληκτα και αδηφάγα
μάτια σου.
Μερικές φορές «κολλάς» και
ξεχνάς πως έχεις κι άλλες επιλογές διαδρομών ενώ σε άλλες στιγμές γρήγορα περνάς
κάποιες και τρέχεις μανιωδώς από το ένα στο
άλλο χωρίς να κρατάς όλα εκείνα που θα μπορούσαν να σου δώσουν οι διαδρομές
σου.
Αυτή η μανία σου να
προλάβεις να δεις τα πάντα και όσο πιο γρήγορα μπορείς δεν σε αφήνει να
σκεφτείς καθαρά και έτσι δε δίνεις στη κάθε σου διαδρομή τον χρόνο που πρέπει
για να φτάσεις στο τέλος της και το
χρόνο που χρειάζεται για να επιστρέψεις πίσω ή στην καλύτερη των περιπτώσεων για
να βρεις «μυστικές» εισόδους για τα άλλα
μονοπάτια.
Και ξέρεις οι μισές καταστάσεις
που ουσία δεν έχουν σε κάνουν να είσαι
μισός και να μην απολαμβάνεις την ολοκλήρωση και έτσι μαθαίνεις να συμβιβάζεσαι
με μπερδεμένες και αόριστες καταστάσεις που ούτε πως αρχίζουν ούτε πως τελειώνουν
καταλαβαίνεις.
Και έτσι στις απεριόριστες
και ατέρμονες διαδρομές σου ψάχνεις να βρεις κάτι να σε ολοκληρώσει και να
ηρεμήσει το ταραγμένο το μυαλό σου και την τρομαγμένη σου καρδιά ,μα μάταια το
κάνεις αυτό.
Γιατί αν εσύ δεν είσαι ολοκληρωμένος
κάνεις δε θα γεμίσει το κενό σου και γιατί να το κάνει κιόλας;
-Τι να σε βάλει βάρος στις
πλάτες του;
Θα φύγει και θα βρει έναν ολοκληρωμένο
άνθρωπο που θα μπορεί να συμβιώσει μαζί του γιατί ο ένας θα εκτιμά και θα σέβεται την ολότητα του άλλου και εσύ θα συνεχίσεις
να γυρνάς σαν λυσσασμένο σκυλί στα μονοπάτια και θα προσπαθείς να βρεις λύσεις στις
απορρίψεις που δέχεσαι και σε όλα εκείνα που γρήγορα προσπέρασες θα γυρεύεις απαντήσεις
σε ερωτήσεις που έπρεπε να θέσεις νωρίτερα.
-Και ξέρεις τι;
Μερικές φορές ΕΙΝΑΙ αργά.
Τα φιλιά μου και την αγάπη
μου,
Δήμητρα Σκλαβούνη
ΥΓ: Εντάξει, το ξέρετε δεν
είμαι καλά, δεν χρειάζεται να πω κάτι άλλο.
