Μπορεί να σε δούμε μετά το δεύτερο αστέρι δεξιά..κάπου εκεί στην ευθεία...

Ας είναι αυτό το ταξίδι πιο χαρούμενο από το προηγούμενο ...

Όταν φεύγει από τη ζωή ένας άνθρωπος που θαυμάζεις δε μπορείς να μη στεναχωρηθείς ακόμη κι αν δεν τον ήξερες  προσωπικά γιατί μέσα από τη πορεία και την καριέρα του  σε έκανε χωρίς απαραίτητα να το θέλει να τον εκτιμήσεις και ως προς τον επαγγελματισμό του, αλλά και ως προς το ότι κατάφερε «μείνει» άνθρωπος σε ένα κόσμο τεράτων.

Ο Robin Williams ήταν υπέροχος και ως τρελός επιστήμονας και ως το παιδί που επέστρεψε από τη ζούγκλα, πραγματικά το πιο γλυκό και τέλειο τζίνι και ειλικρινά μια απίστευτη νταντά που δε με άφησε λεπτό να πάρω ανάσα από το γέλιο, αλλά είχε έναν άλλο πολύ πιο σημαντικό ρολό  αυτό του ανθρώπου, τον οποίο ενσάρκωνε  με αρκετά μεγάλη επιτυχία  σε καθημερινή βάση και πραγματικά τον έκανε ξεχωριστό…

Ξέρεις δεν είναι εύκολο όταν είσαι διάσημος, έχεις τόσα λεφτά, δόξα, θαυμαστές, αγάπη και προβολή να παραμείνεις ανθρώπινος.

Αυτό είναι ένα στοίχημα που πολλοί  χολιγουντιανοί ηθοποιοί χάνουν…

 Εκείνος όμως το κέρδισε και  με το παραπάνω.

Τα πολλά δικά μου λόγια όμως είναι περιττά γι’ αυτό ας θυμηθούμε κάποια δικά του:

«No matter what people tell you, words and ideas can change the world.»

«You're only given a little spark of madness. You mustn't lose it.»

«Reality is just a crutch for people who can't cope with drugs.»

«If women ran the world we wouldn't have wars, just intense negotiations every 28 days.»

«Reality: What a concept!»

Ο Robin Williams θα μείνει στις μνήμες μας για πολλές καταπληκτικές υποκριτικές ερμηνείες, αλλά σίγουρα αυτή που πάντα θα τον ξεχωρίζει θα είναι η ερμηνεία της ίδιας του της ζωής.

RIP Robin….1951-2014

ΥΓ1: Μη σας σοκάρει το γεγονός πως άνθρωπός που χαρίζει χαμόγελα ο ίδιος βασανίζεται από κατάθλιψη είναι κάτι το οποίο συμβαίνει πολύ συχνά ειδικά στην περίπτωση των κωμικών. Απλά πότε δε ξέρεις τι αποθέματα υπομονής και ψυχής έχει ένας άνθρωπος που επιλέγει να βασανίσει μόνο τον  εαυτό του και να χαροποιεί όλους τους άλλους γύρω του.

-δε λέω ότι είναι σωστό είναι όμως δύσκολο και εκτός από τρομακτικές ιατρικές έννοιες που χαρακτηρίζουν αυτή την κατάσταση δε παύει να  κρύβει και  μεγαλοψυχία-

ΥΓ2: Και επειδή πάντα θα τον θυμάμαι ως ένα παιδί σε σώμα ενήλικου και επειδή κι εγώ μέσα μου είμαι ακόμα παιδί ας κλείσουμε με κάτι ανάλαφρο, χαρούμενο και σίγουρα παιδικό! 

Τα φιλιά μου και την αγάπη μου,

Δήμητρα Σκλαβούνη

Αυγουστιάτικη Παράνοια

Γυροφέρνεις  χωρίς λόγο και αιτία στα δωμάτια του σπιτιού σου...ανοίγεις μηχανικά ντουλάπια κοιτώντας το περιεχόμενο  τους χωρίς όμως να κοιτάς πραγματικά και έτσι τα κλείνεις με την ίδια απάθεια.

Χαζεύεις τα βιβλία στα ράφια της βιβλιοθήκης σου λες και θα βρεις σ’ αυτά απαντήσεις σε ερωτήσεις που δε τολμάς να κάνεις στον εαυτό σου και ελπίζεις πως θα βρεις έτοιμες λύσεις για να τις αποφύγεις και έτσι να μη χρειαστεί να  τις κάνεις πότε...

Χάνεσαι σε σκέψεις και όταν «συνέρχεσαι»  δυσκολεύεσαι να συλλάβεις το πώς περνάει η ώρα όταν κάτι σε απασχολεί, αλλά εσύ αντί να σκεφτείς αυτό που σε «τρώει» βομβαρδίζεις το μυαλό σου με χίλιες δυο σκέψεις προσπαθώντας να το αποφύγεις.

Η ηρεμία και η εσωτερική σου γαλήνη έχουν γίνει έννοιες άγνωστες  και ο χρόνος αντί να λειτουργεί λυτρωτικά φαίνεται σα να σου χαμογελά χαιρέκακα.

Ξέρεις πολύ καλά τι σε βασανίζει, αλλά μόνο όταν  το παραδεχτείς και το αποδεχτείς αντιλαμβάνεσαι πως τελειώνουν τα περιθώρια έχοντας πάντα στο νου σου πως πρέπει να αντιμετωπίσεις την πραγματικότητα και να υποστείς το ότι ακολουθήσει.

Όσο το  καθυστερείς όμως αρρωσταίνεις το μυαλό σου…

-Είναι αλήθεια πολύ εύκολο να «δηλητηριάσεις» τις σκέψεις σου-

Πρέπει όμως –το οφείλεις στον εαυτό σου- να αντιμετωπίσεις αυτό που σε βασανίζει  γιατί είναι καλύτερα να το αποδεχτείς και να μπεις στη διαδικασία να το ξεπεράσεις πάρα να «τρώγεσαι»  καθημερινά χάνοντας τη θετική σου ενεργεία και διάθεση…

Στη τελική ότι κι αν είναι αυτό που σε απασχολεί αξίζει τον τόσο χρόνο που του αφιερώνεις θυσιάζοντας τις ώρες σου σε ατέρμονες σκέψεις και πράξεις χωρίς ουσία;

Μπορεί και να εκπλαγείς με το πόσο εύκολο είναι τις περισσότερες φορές να κάνεις ένα βήμα παρακάτω.

 Το μόνο που χρειάζεται είναι να αγαπάς τη ζωή.

Όταν το συνειδητοποιήσεις αυτό θα δεις πόσο λιγότερο χρόνο θα σπαταλάς για να «θρηνείς» και να «τρώγεσαι» για τελειωμένες καταστάσεις.

Η ζωή είναι αλήθεια πολύ μικρή για να αναλώνεσαι σε θλιβερές καταστάσεις μάθε να ζεις με αισιοδοξία και θα δεις πως όλα γύρω σου θα αρχίσουν να αλλάζουν…!

Κλείνω με μια σοφή φράση του Κομφούκιου :  “Η ζωή είναι πολύ απλή, αλλά επιμένουμε στο να την κάνουμε πολύπλοκη”.

Τα φιλιά μου και τη αγάπη μου,

Δήμητρα Σκλαβούνη