ΚΑΤΙ ΕΠΑΘΕΣ ΕΣΥ

Κάτι έπαθες έτσι στα ξαφνικά και γύρισε ο κόσμος σου ανάποδα.

 Κάτι έπαθες έτσι από το πουθενά και άλλαξες τον τρόπο με τον όποιο σκέφτεσαι και δρας.

Μα κάτι έπαθες σου λέω και ανεξήγητα  η συμπεριφορά σου έγινε άλλου ανθρώπου.

Ή μήπως έτσι ήσουν και τώρα έβγαλες τη μάσκα σου φέρνοντας στο "φως" την πραγματική σου όψη;

Κάτι έπαθες εσύ και δε μου το βγάζεις από το μυαλό. Κάτι μεγάλο και σπουδαίο σε πείραξε, σε άγγιξε βαθιά.

Κάτι έγινε και η κοσμοθεωρία σου άλλαξε παντοτινά.

Μα τι έπαθες, δε θα μας πεις; Αναρωτιέμαι και το κεφάλι μου σπάω με σκέψεις συνειρμικές μπας και βγάλω άκρη.

Κάτι έγινε και το "κάτι" αυτό με έφερε στη μέση του πουθενά  να ψάχνω απαντήσεις σε σκέψεις μου απόκρυφες και σκοτεινές που προσπαθούν με μανία να ενώσουν τα κομμάτια του πάζλ που εσύ δημιούργησες με την αλλαγή σου αυτή.

Μα τι έπαθες και δε μιλάς παρά στέκεις με ύφος αινιγματικό;

Και τι θες να καταλάβω τελικά;

Αυτό που θες να πεις ή αυτό που πρέπει;

Αυτό που θέλω ή αυτό που θες εσύ;

Και τι θα γίνει τελικά;

Μα είναι αργά να καταλάβω το "κάτι" αυτό και να το φέρω στα μέτρα μου.

Αλήθεια σου λέω δεν μπορώ.

Ίσως και να μπορώ, αλλά δε θέλω.

Και γιατί με θράσος τώρα με ρωτάς γιατί δε θέλω;

Ίσως και το δικό μου "κάτι" να είναι ανεξήγητο.

Μα πως ψάχνεις  διέξοδο στο αδιέξοδο;

Άκου λίγο σε παρακαλώ. Τα κομμάτια ενώθηκαν μα είναι πιο  εύθραυστα από πότε. Το πάζλ που με τόση  μαεστρία   δημιούργησες έχει ολοκληρωθεί.

Αλλά υπάρχουν και φορές που οι εικόνες δεν είναι ωραίες γιατί είναι αληθινές. Και είναι το αληθινό που σε έναν κόσμο τόσο ψεύτικο σε τρομάζει. Και αυτή ακριβώς η ομορφιά του είναι και η πραγματική σου ασχήμια.

Μα τι κρίμα εε;

Τα φιλιά μου και την αγάπη μου,

Δήμητρα Σκλαβούνη