Ανεκπλήρωτε ερωτά μου, θα σε φωνάζω Αρμαγεδών

Έπειτα από απαίτηση του κοινού, αποφάσισα να ασχοληθώ με τους ανεκπλήρωτους έρωτες, όποτε … voilà (!)

Αχ (!) αυτοί οι έρωτες . Όταν σε «χτυπήσουν» με το βέλος τους, είναι σα να δημιουργείται μια  μεγάλη αστάθεια της πραγματικότητας σου. Πώς να στο εξηγήσω;  Είναι όπως ακριβώς  δημιουργείται ένας  τυφώνας . Συνήθως, προηγείται μια ξαφνική αστάθεια της ατμόσφαιρας, μια ύπαρξη πολύ θερμού αλλά και υγρού αέρα και μετά το χάος.

Έτσι είναι αυτοί οι έρωτες, σαν τυφώνας δυνατός και ανελέητος.

Αχ (!) αυτός ο έρωτας, αλλάζει τις ισορροπίες σου, δημιουργώντας μια αστάθεια, μια ανυπομονησία, έναν αδιάκοπο ενθουσιασμό. Τόσο έντονα συναισθήματα που δεν μπορούν να χαρακτηριστούν κάτι λιγότερο από υπερβολικά.

Είναι που ξαφνικά αναστατώνεται το είναι σου, το αίμα σου βράζει τόσο, όσο χρειάζεται για να στείλει σήμα στον εγκέφαλο,  κι αυτός με τη σειρά του να ενεργοποιήσει κάθε κύτταρο του οργανισμού σου. Οι αισθήσεις σου είναι τόσο έντονες που θα έλεγε κανείς, ότι αρκεί μόνο ένα βλέμμα ως προς το αντικείμενο του πόθου σου για να θέσει όλο το κορμί σου  σε κατάσταση εκτατού ανάγκης.  

Μα ακριβώς αυτόν τον έρωτα, όταν τον βιώνεις  «μεθάς», «χάνεσαι» και δεν ξέρεις πώς να συγκρατήσεις τον εαυτό σου. Πώς να «συμμαζέψεις» τις σκέψεις σου, που «τρέχουν»  με ιλιγγιώδη ταχύτητα και στιγμιαία μέσα στη θολούρα σου,  σε τρομάζουν και λιγάκι.

Εκεί σ’ αυτή την αλλοπαρμένα ιδανική κατάσταση, έρχεται η συνειδητοποίηση. Η αλήθεια σου χτυπά την πόρτα. Δεν μπορείς να είσαι με τον άνθρωπό που τόσο ποθείς, με τον άνθρωπο που μόνο που τον κοιτάς είναι λες και σε καθίζουν σε ηλεκτρική καρέκλα κάνοντας σου απανωτά ερωτικά ηλεκτροσόκ. 

Το δράμα αρχίζει και μέρα με τη μέρα εξελίσσεται. Σε «τρώει». Είχες, ήδη, άλλωστε τόσο ιδανικά σκεφτεί το πόσο ταιριαστοί και πλασμένοι είστε ο ένας για τον άλλον. 

Γιατί λοιπόν, αρχαία πνεύματα του κακού δεν αφήνεται αυτόν τον έρωτα να δυναμώσει κι άλλο; Να ανθίσει και να γεμίσει τον κόσμο με την τόση έντονη και μαγική ενέργεια του;

Γιατί ;

Μα είναι άτιμη η απάντηση στο συγκεκριμένο «γιατί». Είναι απάντηση που δεν μας αρέσει, μας πληγώνει, μας «κόβει» τα φτερά, μας καταρρακώνει, μας ρίχνει στα πατώματα να καπνίζουμε σα φουγάρα και να ακούμε μελαγχολικές μουσικές ως τα ξημερώματα.

Μα ίσως είναι πιο λυτρωτική η συνειδητοποίηση, της συνειδητοποίησης, ότι τελικά οι ανεκπλήρωτοι έρωτες -μη ολοκληρωμένοι, πες του όπως θες, έρωτες - είναι διαολεμένα συμπαντικά δημιουργήματα που έχουν σκοπό να διατηρούν μια κατάσταση συναισθήματος στο ίδιο επίπεδο έντασης. 

Ακόμα πιο ανακουφιστικό είναι όταν αντιλαμβάνεσαι την αξία του ανεκπλήρωτου έρωτα. Όταν καταλαβαίνεις ότι μπορείς να διατηρήσεις στην εικονική σου γυάλινη σφαίρα  ένα όμορφο, λίγο τρελούτσικο, αλλά σίγουρα παθιασμένο συναίσθημα που πάντα θα σου δημιουργεί μια κάποια ευχάριστη ανατριχίλα.

Γιατί αν το καλοσκεφτείς, θα μπορούσες να είσαι στην πραγματικότητα,  έτσι όπως ξέρεις και σέβεσαι τον εαυτό σου, με έναν άνθρωπο που συνεχώς σου κάνει καψόνια; Ή ακόμα χειρότερα με έναν άνθρωπο που είναι με έναν άλλον άνθρωπο; Γιατί η πραγματικότητα είναι θλιβερή και σε καμία περίπτωση δεν μπορώ να πιστέψω ότι θα ήθελε κάποιος έναν άνθρωπο που πληγώνει παράλληλα δύο ανθρώπους και τολμά να μιλά για έρωτα και αγάπες. Κάνεις δε θα ήθελε έναν άνθρωπο που τη μια μέρα σε θέλει και την άλλη μέρα σε ξεχνάει. Έναν άνθρωπο που για κάποιο λόγο οδήγησε τον ερωτά σας, σε ανεκπλήρωτο  έρωτα.

Γι αυτό, καλύτερα που οι έρωτες αυτοί μένουν ανεκπλήρωτοι και δεν προχωράνε, αλλά διατηρούνται στην αιωνιότητα, εκεί στο πικ τους, ώστε να τους αναπολείς και να σκέφτεσαι, τι θα μπορούσε να είχε συμβεί,  αν τελικά καταλήγατε μαζί.

Ο ανεκπλήρωτος έρωτας τελικά δεν είναι απλά ένας τυφώνας, είναι περισσότερο σαν ένας  Αρμαγεδών που πλησιάζει τόσο κοντά έως και ξυστά το θύμα του «απειλώντας» το, ότι από στιγμή σε στιγμή θα «σκάσει». Μια παρολίγο ολέθρια κατάσταση που το μέγεθος της καταστροφής που μπορεί να φέρει, ίσως και να είναι ανεπανόρθωτο. 

Όποτε καλέ μου ερωτοχτυπημένε μη στεναχωριέσαι, τέτοιους έρωτες τι να τους κάνεις; Απλά τους θυμάσαι με μια κάποια παθιασμένη  νοσταλγία. Οι αληθινοί έρωτες όμως, οι έρωτες αγάπης, όπως προσωπικά τους χαρακτηρίζω, είναι και οι καλύτεροι. Οι πιο ουσιαστικοί και αυτοί που σε γεμίζουν τόσο όσο να μη χωράει στο μυαλό σου δεύτερη σκέψη για εκείνον τον κάποιο ανεκπλήρωτο έρωτα.

Έτσι κι αλλιώς είναι ανεκπλήρωτοι για κάποιον λόγο και σε κάθε περίπτωση είμαι πρόθυμη να πιστέψω σε πιθανές εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον κανόνα, αλλά άμα είναι εξαιρέσεις, πως άραγε μπορούν να επιβεβαιώσουν αυτόν τον συγκεκριμένο κανόνα;

Φιλιά και αγάπη, 

Δήμητρα Σκλαβούνη