Ανεκπλήρωτε ερωτά μου, θα σε φωνάζω Αρμαγεδών

Έπειτα από απαίτηση του κοινού, αποφάσισα να ασχοληθώ με τους ανεκπλήρωτους έρωτες, όποτε … voilà (!)

Αχ (!) αυτοί οι έρωτες . Όταν σε «χτυπήσουν» με το βέλος τους, είναι σα να δημιουργείται μια  μεγάλη αστάθεια της πραγματικότητας σου. Πώς να στο εξηγήσω;  Είναι όπως ακριβώς  δημιουργείται ένας  τυφώνας . Συνήθως, προηγείται μια ξαφνική αστάθεια της ατμόσφαιρας, μια ύπαρξη πολύ θερμού αλλά και υγρού αέρα και μετά το χάος.

Έτσι είναι αυτοί οι έρωτες, σαν τυφώνας δυνατός και ανελέητος.

Αχ (!) αυτός ο έρωτας, αλλάζει τις ισορροπίες σου, δημιουργώντας μια αστάθεια, μια ανυπομονησία, έναν αδιάκοπο ενθουσιασμό. Τόσο έντονα συναισθήματα που δεν μπορούν να χαρακτηριστούν κάτι λιγότερο από υπερβολικά.

Είναι που ξαφνικά αναστατώνεται το είναι σου, το αίμα σου βράζει τόσο, όσο χρειάζεται για να στείλει σήμα στον εγκέφαλο,  κι αυτός με τη σειρά του να ενεργοποιήσει κάθε κύτταρο του οργανισμού σου. Οι αισθήσεις σου είναι τόσο έντονες που θα έλεγε κανείς, ότι αρκεί μόνο ένα βλέμμα ως προς το αντικείμενο του πόθου σου για να θέσει όλο το κορμί σου  σε κατάσταση εκτατού ανάγκης.  

Μα ακριβώς αυτόν τον έρωτα, όταν τον βιώνεις  «μεθάς», «χάνεσαι» και δεν ξέρεις πώς να συγκρατήσεις τον εαυτό σου. Πώς να «συμμαζέψεις» τις σκέψεις σου, που «τρέχουν»  με ιλιγγιώδη ταχύτητα και στιγμιαία μέσα στη θολούρα σου,  σε τρομάζουν και λιγάκι.

Εκεί σ’ αυτή την αλλοπαρμένα ιδανική κατάσταση, έρχεται η συνειδητοποίηση. Η αλήθεια σου χτυπά την πόρτα. Δεν μπορείς να είσαι με τον άνθρωπό που τόσο ποθείς, με τον άνθρωπο που μόνο που τον κοιτάς είναι λες και σε καθίζουν σε ηλεκτρική καρέκλα κάνοντας σου απανωτά ερωτικά ηλεκτροσόκ. 

Το δράμα αρχίζει και μέρα με τη μέρα εξελίσσεται. Σε «τρώει». Είχες, ήδη, άλλωστε τόσο ιδανικά σκεφτεί το πόσο ταιριαστοί και πλασμένοι είστε ο ένας για τον άλλον. 

Γιατί λοιπόν, αρχαία πνεύματα του κακού δεν αφήνεται αυτόν τον έρωτα να δυναμώσει κι άλλο; Να ανθίσει και να γεμίσει τον κόσμο με την τόση έντονη και μαγική ενέργεια του;

Γιατί ;

Μα είναι άτιμη η απάντηση στο συγκεκριμένο «γιατί». Είναι απάντηση που δεν μας αρέσει, μας πληγώνει, μας «κόβει» τα φτερά, μας καταρρακώνει, μας ρίχνει στα πατώματα να καπνίζουμε σα φουγάρα και να ακούμε μελαγχολικές μουσικές ως τα ξημερώματα.

Μα ίσως είναι πιο λυτρωτική η συνειδητοποίηση, της συνειδητοποίησης, ότι τελικά οι ανεκπλήρωτοι έρωτες -μη ολοκληρωμένοι, πες του όπως θες, έρωτες - είναι διαολεμένα συμπαντικά δημιουργήματα που έχουν σκοπό να διατηρούν μια κατάσταση συναισθήματος στο ίδιο επίπεδο έντασης. 

Ακόμα πιο ανακουφιστικό είναι όταν αντιλαμβάνεσαι την αξία του ανεκπλήρωτου έρωτα. Όταν καταλαβαίνεις ότι μπορείς να διατηρήσεις στην εικονική σου γυάλινη σφαίρα  ένα όμορφο, λίγο τρελούτσικο, αλλά σίγουρα παθιασμένο συναίσθημα που πάντα θα σου δημιουργεί μια κάποια ευχάριστη ανατριχίλα.

Γιατί αν το καλοσκεφτείς, θα μπορούσες να είσαι στην πραγματικότητα,  έτσι όπως ξέρεις και σέβεσαι τον εαυτό σου, με έναν άνθρωπο που συνεχώς σου κάνει καψόνια; Ή ακόμα χειρότερα με έναν άνθρωπο που είναι με έναν άλλον άνθρωπο; Γιατί η πραγματικότητα είναι θλιβερή και σε καμία περίπτωση δεν μπορώ να πιστέψω ότι θα ήθελε κάποιος έναν άνθρωπο που πληγώνει παράλληλα δύο ανθρώπους και τολμά να μιλά για έρωτα και αγάπες. Κάνεις δε θα ήθελε έναν άνθρωπο που τη μια μέρα σε θέλει και την άλλη μέρα σε ξεχνάει. Έναν άνθρωπο που για κάποιο λόγο οδήγησε τον ερωτά σας, σε ανεκπλήρωτο  έρωτα.

Γι αυτό, καλύτερα που οι έρωτες αυτοί μένουν ανεκπλήρωτοι και δεν προχωράνε, αλλά διατηρούνται στην αιωνιότητα, εκεί στο πικ τους, ώστε να τους αναπολείς και να σκέφτεσαι, τι θα μπορούσε να είχε συμβεί,  αν τελικά καταλήγατε μαζί.

Ο ανεκπλήρωτος έρωτας τελικά δεν είναι απλά ένας τυφώνας, είναι περισσότερο σαν ένας  Αρμαγεδών που πλησιάζει τόσο κοντά έως και ξυστά το θύμα του «απειλώντας» το, ότι από στιγμή σε στιγμή θα «σκάσει». Μια παρολίγο ολέθρια κατάσταση που το μέγεθος της καταστροφής που μπορεί να φέρει, ίσως και να είναι ανεπανόρθωτο. 

Όποτε καλέ μου ερωτοχτυπημένε μη στεναχωριέσαι, τέτοιους έρωτες τι να τους κάνεις; Απλά τους θυμάσαι με μια κάποια παθιασμένη  νοσταλγία. Οι αληθινοί έρωτες όμως, οι έρωτες αγάπης, όπως προσωπικά τους χαρακτηρίζω, είναι και οι καλύτεροι. Οι πιο ουσιαστικοί και αυτοί που σε γεμίζουν τόσο όσο να μη χωράει στο μυαλό σου δεύτερη σκέψη για εκείνον τον κάποιο ανεκπλήρωτο έρωτα.

Έτσι κι αλλιώς είναι ανεκπλήρωτοι για κάποιον λόγο και σε κάθε περίπτωση είμαι πρόθυμη να πιστέψω σε πιθανές εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον κανόνα, αλλά άμα είναι εξαιρέσεις, πως άραγε μπορούν να επιβεβαιώσουν αυτόν τον συγκεκριμένο κανόνα;

Φιλιά και αγάπη, 

Δήμητρα Σκλαβούνη

 

ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ Σ' ΑΓΑΠΩ

Αγαπώ το Φθινόπωρο. Είναι μια εποχή που σε βρίσκει χορτάτο από όμορφες καλοκαιρινές εμπειρίες και συνήθως με φορτισμένες μπαταρίες. Είναι η εποχή που τα χρώματα της φύσης γίνονται ζεστά και τα δέντρα μοιάζουν με ζωγραφιές που η βάση τους είναι οι πορτοκαλοκίτρινες παστέλ αποχρώσεις. Λίγο πριν τα φύλλα πέσουν, σκεπάζοντας τη γη λες και θέλουν να την προστατέψουν, να την «αγκαλιάσουν» και να την προφυλάξουν από τα όσα την περιμένουν.

Αγαπώ το Φθινόπωρο γι’ αυτή την αίσθηση που σου δημιουργεί και σε ωθεί σε ξεκινήματα. Όνειρα, καινούριους στόχους και θέλω που κινητοποιούν την λίγο ανέμελη και τεμπέλικη, από το καλοκαίρι, ύπαρξη σου να συντονιστεί και να εναρμονιστεί με τους νέους σκοπούς της. Είναι που ασυναίσθητα σου φέρνει μια ισορροπία που χωρίς απαραίτητα να την έχεις ζητήσει, την έχεις ανάγκη.

Αγαπώ το Φθινόπωρο γιατί μου θυμίζει πόσο πολύτιμος είναι ο χρόνος. Ο χρόνος που σε φτάνει στην πιο ιδανική και υπέρτατη στιγμή της ύπαρξης σου και είναι ο ίδιος που έρχεται να σε αποκαθηλώσει και να σε ρίξει πιο κάτω από εκεί που είχες φανταστεί. Σου θυμίζει (!) το όμορφο και προειδοποιητικό Φθινόπωρο να αγαπάς και να ζεις το κάθε δευτερόλεπτο με πάθος και αγάπη.

Αγαπώ το Φθινόπωρο για τις πρώτες σπιτογατίσιες μαζώξεις παρέα με αγαπημένες φάτσες συνοδεία φαγητού και αλκοόλ. Το αγαπώ για τις όμορφες βόλτες που μπορείς να κάνεις απολαμβάνοντας τον φθινοπωρινό ήλιο να «χαρίζει» την  υπέροχη λάμψη του, ομορφαίνοντας ακόμα και το μουντό τοπίο της πόλης.

Αγαπώ το Φθινόπωρο και έχω ήδη αρχίσει να ερωτεύομαι το συγκεκριμένο που είναι μόλις στην αρχή του γιατί είναι κομβικό  -θα το δείτε-  για χίλιους λόγους , ένας εκ των οποίων είναι ότι θα μου φέρει πίσω αγαπημένους φίλους.

Αγαπώ το Φθινόπωρο και δεν μπορώ, αλλά ούτε και χρειάζεται νομίζω να δώσω παραπάνω εξηγήσεις  για την αγάπη μου αυτή.  Αλλά έτσι κι αλλιώς την αγάπη σου πολλές φορές δεν μπορείς να την εξηγήσεις, έτσι δεν είναι;  Είτε γιατί τα λόγια και οι λέξεις είναι άχαρες να περιγράψουν την σπουδαιότητα και τη μαγεία των συναισθημάτων είτε γιατί πολύ απλά μερικές φορές η αγάπη είναι ανεξήγητη. Απλά αγαπάς γιατί το αισθάνεσαι σωστό, όμορφο και αναζωογονητικό να αγαπάς.

Καλό Φθινόπωρο και καλή σεζόν σε όλους.

Φιλιά και αγάπη Δ.Σ 💖

                         

ΚΑΤΙ ΕΠΑΘΕΣ ΕΣΥ

Κάτι έπαθες έτσι στα ξαφνικά και γύρισε ο κόσμος σου ανάποδα.

 Κάτι έπαθες έτσι από το πουθενά και άλλαξες τον τρόπο με τον όποιο σκέφτεσαι και δρας.

Μα κάτι έπαθες σου λέω και ανεξήγητα  η συμπεριφορά σου έγινε άλλου ανθρώπου.

Ή μήπως έτσι ήσουν και τώρα έβγαλες τη μάσκα σου φέρνοντας στο "φως" την πραγματική σου όψη;

Κάτι έπαθες εσύ και δε μου το βγάζεις από το μυαλό. Κάτι μεγάλο και σπουδαίο σε πείραξε, σε άγγιξε βαθιά.

Κάτι έγινε και η κοσμοθεωρία σου άλλαξε παντοτινά.

Μα τι έπαθες, δε θα μας πεις; Αναρωτιέμαι και το κεφάλι μου σπάω με σκέψεις συνειρμικές μπας και βγάλω άκρη.

Κάτι έγινε και το "κάτι" αυτό με έφερε στη μέση του πουθενά  να ψάχνω απαντήσεις σε σκέψεις μου απόκρυφες και σκοτεινές που προσπαθούν με μανία να ενώσουν τα κομμάτια του πάζλ που εσύ δημιούργησες με την αλλαγή σου αυτή.

Μα τι έπαθες και δε μιλάς παρά στέκεις με ύφος αινιγματικό;

Και τι θες να καταλάβω τελικά;

Αυτό που θες να πεις ή αυτό που πρέπει;

Αυτό που θέλω ή αυτό που θες εσύ;

Και τι θα γίνει τελικά;

Μα είναι αργά να καταλάβω το "κάτι" αυτό και να το φέρω στα μέτρα μου.

Αλήθεια σου λέω δεν μπορώ.

Ίσως και να μπορώ, αλλά δε θέλω.

Και γιατί με θράσος τώρα με ρωτάς γιατί δε θέλω;

Ίσως και το δικό μου "κάτι" να είναι ανεξήγητο.

Μα πως ψάχνεις  διέξοδο στο αδιέξοδο;

Άκου λίγο σε παρακαλώ. Τα κομμάτια ενώθηκαν μα είναι πιο  εύθραυστα από πότε. Το πάζλ που με τόση  μαεστρία   δημιούργησες έχει ολοκληρωθεί.

Αλλά υπάρχουν και φορές που οι εικόνες δεν είναι ωραίες γιατί είναι αληθινές. Και είναι το αληθινό που σε έναν κόσμο τόσο ψεύτικο σε τρομάζει. Και αυτή ακριβώς η ομορφιά του είναι και η πραγματική σου ασχήμια.

Μα τι κρίμα εε;

Τα φιλιά μου και την αγάπη μου,

Δήμητρα Σκλαβούνη

ΑΡΧΙΣΕ ΠΑΛΙ Η ΤΡΕΛΑ, ΜΕ ΧΟΡΟΥΣ,ΟΝΕΙΡΑ ΚΑΙ ΕΦΙΑΛΤΕΣ...

Πάει καιρός. Αρκετός καιρός θα έλεγα. Τόσος που δεν μπορώ να συμμαζέψω τις σκέψεις μου σε πέντε ευανάγνωστες και με νόημα γραμμές.

Ξέρεις, λένε ότι όταν κάτι το αφήνεις σε αφήνει κι αυτό, έτσι δεν είναι;

Τίποτα δε μένει σταθερό όσο κι αν δε θέλουμε να το πιστέψουμε, όλα γύρω μας κινούνται, μαζί τους κι εμείς, σε έναν χορό που πότε έχει παθιασμένα και επιβλητικά βήματα σαν αυτά του ταγκό και πότε πιο αργά και κλασσικά σαν αυτά του βαλς.

Μα περνάνε οι μέρες και εσύ χορεύεις όλο και πιο πολύ. Με γνωστές και άγνωστες μουσικές και ρυθμούς που σε ξετρελαίνουν ή και σε κάνουν να θες χτυπήσεις το κεφάλι σου στον τοίχο.

Όλα στο παιχνίδι είναι.

Αλλά αλήθεια ο χορός έχει μεγαλύτερο ενδιαφέρον όταν έχεις παρτενέρ.

Ναι, ναι!

Ο καβαλιέρος καθοδηγεί τη ντάμα και εκείνη ακολουθεί.

Μα ξέρεις στο χορό όπως και στη ζωή οι καταστάσεις δεν είναι πάντα φλατ.

Έτσι είναι εύκολο να χάσεις τα βήματα σου είτε γιατί δεν είσαι συγκεντρωμένος είτε γιατί θέλεις να αυτοσχεδιάσεις.

Κι όσο ωραίο μπορεί να είναι να αυτοσχεδιάσεις με μια αισθησιακή salsa τόσο άσχημο αισθητικά είναι να “χαλάσεις” τη στάση του σώματος σου στο ταγκό.

-Κατάλαβες; (αν κατάλαβες είσαι ήρωας)

Δεν μπορούμε να κάνουμε πάντα ότι μας κατέβει στο μυαλό. Υπάρχουν και όρια.

Υπάρχουν φορές που μας «παίρνει» να κάνουμε τα δικά μας, αλλά κάποιες άλλες τα όρια είναι αυστηρά και γυρισμό δεν έχει αν τα ξεπεράσεις.

Μα όπως είπα και πριν ο καιρός περνάει και η μνήμη γίνεται ίσως και πιο ασθενής. Και το θες αυτό για δικαιολογία. Μα χίλια συγνώμη σου ζητώ, αλλά δεν είναι.

Νομίζω σε μπέρδεψα φίλε αναγνώστη.

Δεν το ήθελα, απλά  είχα καιρό να γράψω στο blog και είπα να καταγράψω ότι σαχλαμάρα μου έρχεται στο μυαλό.

Μα πριν δώσω ένα τέλος σ’ αυτό το αλλόκοτο κείμενο να σου πω κάτι ακόμα και θα σε αφήσω στην ησυχία και τις σκέψεις σου. (Αχ (!) αυτές οι σκέψεις σου).

Θυμήσου σε παρακαλώ πως είναι σπάνιες πια οι φορές που τα όνειρα είναι πολύ κοντά στην πραγματικότητα (μη νομίζεις μια λεπτή γραμμή χωρίζει πάντα τις ακραίες καταστάσεις),άλλα σου είπα σπάνια.Όποτε όταν καταλάβεις πως είσαι σ’ αυτή τη μεταιχμιακή κατάσταση πρόσεχε.

Το ξέρω μουδιάζει το μυαλό σου και δυσκολεύεσαι.

Είναι άραγε τόσο έντονες οι σκέψεις ή τα όνειρα σου είναι πλέον απτά;

Λεπτές ισορροπίες στο είπα.  Μα καλέ μου αναγνώστη αν ο εκάστοτε παρτενέρ σου είναι σταθερός θα σε βοηθήσει κι αν πραγματικά έφτασες να επιλέξεις τον σωστό για σένα χορό  θα παρασυρθείς με τον καλύτερο δυνατό τρόπο στις πιο ωραίες κινήσεις και τις πιο όμορφες μουσικές.

Αν όμως δεν ξέρεις ακόμα τον δικό σου χορό και είσαι τόσο φιρουλι φιρουλο και το ίδιο και ο χ παρτενέρ σου  τότε καλή τύχη θα σου ευχηθώ γιατί μάλλον είναι μονόδρομος ο δρόμος που έχεις πάρει.

Αλλά πρόσεξε μη ρίξεις όλο το φταίξιμο στον έρμο παρτενέρ γιατί αυτό θα κάνεις, σε ξέρω.

Εσύ επιλέγεις τι θες να χορέψεις και πως θα χορέψεις.

Δικές σου επιλογές και δική σου απόφαση να νομίζεις πως αφήνεις κάποιον δήθεν και καλά να σε καθοδηγεί και τελικά να πέφτεις θύμα του ίδιου του σχεδίου με αποτέλεσμα  να καταλήγεις να χορεύεις τις πιο μαύρες, ψυχωτικές και τρομακτικές μουσικές.

Σε κούρασα αναγνώστη μου, άλλα σου υπόσχομαι την επόμενη φορά να σου γράψω πιο νορμάλ ιστορίες.

Αυτά είχα να πω και ξεκάθαρα στο δήλωσα από την αρχή: Ότι αφήνεις σε αφήνει. Ίσως βέβαια και να βρεις τους ρυθμούς σου δεν είναι ακατόρθωτο, αλλά δυστυχώς μπορεί να μείνεις και για πάντα εκτός μέτρου, άρρυθμος και καταδικασμένος σε ένα ψυχωτικό και χαοτικό  βαλς.

Τα φιλιά μου και την αγάπη μου,

Δήμητρα Σκλαβούνη

ΥΓ:I'm back bitches

                                                           χ

ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΑΠO ΤΗΝ ΚΡΥΠΤΗ

Όμορφες ιστορίες βγαλμένες από την κρυπτή έτοιμες να μας κάνουν να αγαπήσουμε ακόμα περισσότερο τον κόσμο γύρω μας.

Δεν φταίω εγώ αγαπητοί αναγνώστες. Εσείς που τα συζητάτε  μπροστά μου και κάπως έτσι η έμπνευση και ο προβληματισμός «αρρωσταίνουν» το μυαλό μου.

Αν προσβληθείτε  θα σας παρακαλούσα να κρατάτε τα εσώψυχα σας κρυφά, διαφορετικά  θα τα  δείτε στις επόμενες ιστορίες από την κρύπτη που σύντομα θα γεμίσουν το αλλόκοτο blog μου.

ΙΣΤΟΡΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΡΥΠΤΗ Νο1

Σ'ΑΓΑΠΑΩ  ΜΕΝ ΑΛΛΑ

Δεν είμαι εγώ για τέτοια. Μου αρέσει η περιπέτεια.  Θέλω τον κίνδυνο.  Μου αρέσει,  πώς να στο πω, αυτό το απροσδόκητο, το απρόσμενο που ανεβάζει την αδρεναλίνη στα ύψη και κάνει την καρδιά σου να χοροπηδά λες και είναι σε τραμπολίνο.

Δεν μου αρέσουν βρε σου λέω οι φλατ καταστάσεις δεν έχω φτιαχτεί εγώ για αυτές.

Το εγώ μου είναι πολύ μεγάλο για να περιοριστεί στο δικό σου και οι προσδοκίες μου ακόμα μεγαλύτερες για να με περιορίσουν οι δικές σου.

Μα στο είπα δεν είμαι εγώ για αυτά.

Δεν τα μπορώ αυτά, με κουράζουν.

Πώς να στο πω, βαριέμαι εύκολα, θέλω διαρκώς να δοκιμάζω το καινούριο.

Με γοητεύει το άγνωστο και το μυστήριο.

Έτσι είμαι εγώ στο είπα από την αρχή μα εσύ αρνείσαι ακόμα και τώρα  να το καταλάβεις.

Σου λέω δεν μπορείς να με τιθασεύσεις, αλήθεια πες μου γιατί το προσπαθείς ακόμα;

Γιατί δε θα στο κρύψω το εγώ μου ικανοποιείται από την λατρεμένη και ευλαβική σου προσοχή.

Αλλά μέχρι εκεί εγώ δεν μπορώ να «κουβαλήσω» τα δικά σου συναισθήματα, δεν τα θέλω να γίνουν και δικά  μου,  μου αρέσει μόνο να ξέρω πως τα νιώθεις.

Μοναξιά;

Ω θεέ μου μα τι λέξη κι αυτή(!)

Βαρύγδουπη δεν είναι θαρρείς;

Αλλά κάτσε μήπως για αυτό προσπαθείς να με τιθασεύσεις;

Χα χα χα χα με κάνεις να γελάω.

Ανασφάλειες ;

Όχι όχι δεν νομίζω…

-Τι; Μα τι μου λες;

Άκου να δεις εγώ ξεκάθαρα λόγια λέω, εσύ γιατί επιμένεις;

Κοροϊδεύω τον εαυτό μου και κοροϊδεύω κι άλλους;

Μα σου είπα πως είμαι από την πρώτη κιόλας μέρα που σε είδα, ποιο είναι το πρόβλημα σου και τι δεν καταλαβαίνεις;

Η ζωή μας φεύγει πολύ γρήγορα γι' αυτό και η αγάπη πρέπει να δρα με κάποιους όρους και κανόνες, τι δεν το ήξερες;

Προστατεύεις αυτούς που αγαπάς με ψέματα.

Αλήθεια δεν το πιστεύεις;

Μα έτσι κάνουμε εμείς.

Προστατεύουμε και διατηρούμε την αγάπη μας με ψέματα, προκειμένου να περνάμε καλά.

-Τι σου φαίνεται γελοίο;

Μα όχι να μη σου φαίνεται, είναι το σωστό.

Μα αλήθεια σου λέω για πραγματική αγάπη, αλλά σου είπα και δεν με πρόσεξες θαρρώ πως η ζωή είναι μικρή.

Έτσι όλοι είμαστε ικανοποιημένοι, δε νομίζεις;

Εσύ με τον δικό σου τρόπο τα κάνεις όλα δύσκολα.

Συναισθήματα και άλλες τέτοιες σαχλαμάρες.

-Δειλία;

Μα καλά δεν καταλαβαίνω πως σου ήρθε αυτή η λέξη.

Να σου πω υπονοείς ότι είμαι δειλός και ανασφαλής άνθρωπος;

Γιατί αν αυτό λες κάνεις μεγάλο λάθος.

Απλά έτσι είναι τα πράγματα, πρέπει να το αποδεχτείς.

Μα αλήθεια με ανακατεύει που είσαι τόσο ρομαντικός.

Το ψεματάκι το μικρό δεν κάνει κακό, δε βλέπεις άλλωστε  ποσό καλά περνάω;

-Τι δεν περνάω καλά;

Κάτσε περίμενε, δεν μπορείς να μου λες πως δεν περνάω καλά.

Κι εγώ και άλλοι γύρω μου μια χαρά περνάμε, απλά κάποιοι καλύτερο είναι να ζουν  στην άγνοια κι αυτό γιατί τους αγαπάω.

Με σύγχυσες κάπως η αλήθεια είναι, αλλά δεν πτοούμαι έτσι εύκολα.

Δεν μπορώ να ικανοποιήσω το δικό σου εγώ, ικανοποιώ μόνο το δικό μου κι αν δεν μπορείς να συμβάλλεις σε αυτό, μπορείς να φύγεις.

Άντε γιατί πολύ χρόνο μου σπατάλησες με τις χαζές σου ερωτήσεις και ανησυχίες  και έχω αγάπη να δώσω, μη το ξεχνάς.

Απλό δεν είναι;

Αλήθεια δεν ξέρω τι δεν καταλαβαίνεις τελικά...

Τα φιλιά μου και την αγάπη μου,

Δήμητρα Σκλαβούνη

ΘΑ ΡΙΞΩ ΤΟ ΦΤΑΙΞΙΜΟ ΣΤΟ ΝΥΧΤΟΛΟΥΛΟΥΔΟ

Αν και νομίζω πως είναι νωρίς, έχω την εντύπωση πως αυτές τις μέρες γυρίζοντας σπίτι, μου ήρθε η ιδιαίτερη μυρωδιά του νυχτολούλουδου.

Και ξέρετε τι σημαίνει αυτό εε;

Αυτομάτως πυροδοτούνται μνήμες άρρηκτα συνδεδεμένες με το άρωμα αυτό το οποίο έχει «πρωταγωνιστησει»σε δεκάδες καλοκαιρινές βραδιές,νομίζω όλων μας.

Γιατί όπως και να το κάνεις είναι αυτή η τόσο ευχάριστη και μαγική μυρωδιά του συγκεκριμένου λουλουδιού που μόνο γλυκιά αναστάτωση σου προκαλεί και καθώς φτάνεις στο σπίτι θες να συνοδεύεις την αίσθηση που σου δημιούργησε το άρωμα του, με απαλές μουσικές άλλων, πιο ρομαντικών δεκαετιών.

Δεν σταματάς όμως εκεί.

Έχεις μια ακατανίκητη ανάγκη  να «χαζέψεις» με τις ώρες τον ουρανό που είναι στολισμένος με τα όμορφα αστέρια που φωτίζουν και «σπάνε» το σκοτάδι κάνοντας τις σκέψεις σου να γίνονται φωτεινότερες και πιο θετικές.

Αλλά ακόμα κάτι θες...

Ίσως ένα τσιγάρο και κάτι δροσιστικό να πιεις. Και έτσι όπως όλα τόσο ωραία τα έχεις συνδυάσει θες να ανακαθίσεις και να στριφογυρίσεις ελαφρώς στη θέση σου, σα γάτα που γουργουρίζει από ευχαρίστηση.

Έχοντας «χαθεί», λοιπόν, στις σκέψεις σου όντας σε μια ιδανική κατάσταση που μόνο γαλήνη, χαρά και ολότητα σου προσφέρει συνειδητοποιείς  πως ότι και να κάνεις δεν μπορείς να σταματήσεις και να «βγάλεις» αυτό το χαμόγελο από το πρόσωπο σου.

Εκεί είναι που καταλαβαίνεις πως κάτι έχει αλλάξει. Ο συνδυασμός όλων αυτών είναι γνωστός και οδηγεί σε ένα μοναδικό και μοιραίο αποτέλεσμα…!

Ναι ναι ξέρετε πολύ καλά σε τι αναφέρομαι.

Γιατί μη ξεχνάς αγαπημένε αναγνώστη μου πως αυτό που ζητάς και το θες πολύ έρχεται σε ανύποπτο χρόνο και σε ταράσσει περισσότερο από ότι μπορεί να φανταζόσουν.

Και όσο ανεπαίσθητα ανοιγοκλείνεις τα βλέφαρα σου έτσι ανεπαίσθητα έρχονται και τα πάνω κάτω στη καθημερινότητα σου.

Αρκεί βέβαια οι αλλαγές αυτές να  συνοδεύονται από ευχάριστα αρώματα, ωραίες μουσικές και υπέροχες γεμάτες αστέρια βραδιές.

Τα φιλιά μου και την αγάπη μου, 

Δήμητρα Σκλαβούνη 

ΥΓ1: Στην περίπτωση που είστε από κινητό και δεν σας εμφανίζει το τραγούδι είναι από Perry Como το When I Fall In Love!

       ΥΓ2: Τα περαστικά μου να δώσω σε όσους θα ταυτιστούν.

ΚΙ ΟΣΟ ΞΕΧΝΑΜΕ ΤΟΣΟ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΘΑ ΕΠΑΝΑΛΑΜΒΑΝΕΤΑΙ

-Πόσο μίσος, πόνο, δυστυχία, ανασφάλεια και κακία μπορεί να κρύβει μέσα του ένας άνθρωπος;

Μεγάλη, αστείρευτη, ατελείωτη και ατέρμονη.

Τόση που να τον οδηγήσει να κάνει έναν συνάνθρωπο του να βασανίζεται για τις ιδιαιτερότητες ,τις αδυναμίες  και τον χαμηλών τόνων χαρακτήρα του.

Για το θάρρος που δεν βρήκε πότε να μιλήσει και άφησε το «είναι» του ανυπεράσπιστο μπροστά στη θλιβερή συμπεριφορά των μικρόψυχων και μαυρόψυχων  κορακιών που είναι ντυμένοι με ανθρώπινη σάρκα.

Και ήθελα να ξέρα και να μπορούσα να καταλάβω ποια είναι η ικανοποίηση που αντλεί μια θλιβερή ύπαρξη κάνοντας μια άλλη να νιώθει πόνο, φόβο και αβεβαιότητα;

Νιώθουν και εκείνοι έτσι και θέλουν να το μεταφέρουν και σε άλλους ή είναι τόσο θλιβεροί και κακοί από τη φύση τους;

Και γιατί κλείνουμε τα ματιά μας εμείς οι υπόλοιποι;

Γιατί ενώ μας δόθηκε απλόχερα η αίσθηση της όρασης, επιλέγουμε να το παίζουμε αόμματοι;

Γιατί έχουμε τόσο άσχημες και επιφανειακές ψυχές;

-Πως μπορούμε να ανεχόμαστε την αδικία διπλά μας;

Μα δεν το χωράει ο νους μου πως μπορούμε να βλέπουμε παιδιά να υποφέρουν και να μένουμε αδρανείς(!)

-Πως γίνεται να έχουμε ανοχή;

Λυπάμαι, αλήθεια σας λέω, λυπάμαι για λογαριασμό μας.

Και κοιτώντας έξω έναν ήλιο φωτεινό, λυπάμαι ακόμα πιο πολύ που ούτε αυτός ο έρμος δεν μπορεί να ζεστάνει τις καρδιές κάποιων ανθρώπων, παρά μόνο τους εξοργίζει ακόμα περισσότερο και θέλουν να τον κρύψουν και να τον θάψουν.

Θέλουν μόνο το σκοτάδι και μόνο αυτό λατρεύουν  γιατί εκεί δεν φαίνονται, εκεί νομίζουν πως κρύβουν τις αδυναμίες και τα ελάττωμα τους.

Νομίζουν πως το σκοτάδι τους καλύπτει τα κενά.

Νομίζουν πως το σκοτάδι μας εμποδίζει να τους δούμε πραγματικά.

Άλλα μέσα στο σκοτάδι υπάρχουν σπιθαμές φωτός που μας δείχνουν το έρεβος της ψυχής τους και το πόσο πιο αδύναμοι είναι οι ίδιοι.

Ανθρωπάρια χαμένα στα δικά τους προβλήματα και αδύναμα να τα λύσουν προσπαθούν να εκτονωθούν και να λάβουν κάποιου είδους λύτρωση κάνοντας τους άλλους να υποφέρουν.

Κι αυτοί οι άνθρωποι δημιουργούνται από άλλους ανίκανους ανθρώπους να δημιουργήσουν οικογένεια και φέρνουν στον κόσμο νέες ζωές που τις περισσότερες φορές είναι  καταδικασμένες να γίνουν «τέρατα».

Κοινωνίες, πόλεις, νομοί και κανόνες δημιουργούν σαν μηχανές μαζικής παραγωγής τέρατα με ανθρωπινή μορφή που μεγαλώνοντας παραμονεύουν ακονίζοντας τα νύχια τους με σκοπό να κατασπαράξουν πλάσματα που δεν έχουν τη δύναμη να πατήσουν γερά στα πόδια τους.

Προσπαθώντας όμως να φτάσω σε ένα συμπέρασμα οφείλω να ομολογήσω πως θύτες και θύματα είναι αδύναμοι έχοντας όμως πιθανότητες να σωθούν και οι δυο.

Μα όσο ο ένας δε βοηθάει τον άλλο αυτό θα είναι αδύνατο.

Όσο εμείς οι τρίτοι είμαστε παθητικοί, ο φαύλος κύκλος θα συνεχίζει να είναι ατέρμονος.

Και κάπως έτσι οι «Κυριακές»  θα συνεχίσουν στην αιωνιότητα να είναι μελαγχολικές κι αυτό γιατί  είμαστε μικρές θλιβερές υπάρξεις  και το αποδεικνύουμε καθημερινά με τη συμπεριφορά  μας. 

Τα φιλιά μου, την συμπαράσταση μου, τις σκέψεις μου και την αγάπη μου, 

Δήμητρα Σκλαβούνη 

ΥΓ1: Τα συλληπτήρια μου στην οικογένεια του Βαγγέλη Γιακουμάκη

ΥΓ2: Αν αντιμετωπίζετε προβλήματα με ακραίες συμπεριφορές ανθρώπων πατήστε εδώ  ή αν έχετε παρατηρήσει ότι κάποιος ταλαιπωρείται από τέτοιου είδους συμπεριφορές  σπεύσετε να βοηθήσετε.

ΥΓ3: Όλοι έχουμε μέσα μας κρυμμένα χαρακτηριστικά όπως είναι η δύναμη, η θέληση και το θάρρος απλά κάποιοι πρέπει να παλέψουν  λίγο παραπάνω για να τα βγάλουν στην επιφάνεια! Ας το κάνετε λοιπόν και ας μην αφήσετε πότε και κανέναν να σας αποδείξει το αντίθετο.  

ΥΓ4: Όσο δεν μαθαίνουμε η ιστορία θα επαναλαμβάνεται βλέπε Άλεξ, βλέπε Βαγγέλη. Ας ΜΗΝ ΞΕΧΑΣΟΥΜΕ αυτή τη φορά και ας θυμόμαστε το συγκεκριμένο πρόβλημα κάθε μέρα και μέχρι να πάψει να υπάρχει!